غزل عاشورایی

___________________________________________________________________________________________________________________________________

.

.

.

من بی ‌تو حرفی ندارم، قفل است راه زبانم

بی اذنِ تو، لالِ لالم، از گفتنت ناتوانم

تو آفتاب بلندی، من بی تو تاریکی محض

تو رستخیز شکفتن، من برگریز خزانم

من بی ‌تو کفری غلیظم، جهلی مرکب که تا حشر

در چشم یکتا پرست‌ات، مولای من! بی‌نشانم

باید بفهمم تو را من، پیش از سرودن، ولی حیف!

از شور فهمیدن تو، خالی‌ست جان و جهانم

می ‌گریمت در مُحرّم، مانند ابر بهاری

می‌ سوزد از داغ سرخت، مولای من! استخوانم

هیأت به هیأت دل من، از داغ تو می‌ گدازد

هیأت به هیأت حسین است، ذکر مُدام زبانم

همسایه‌ام در مُحرّم، با زخم‌های غیورت

با حرف‌های زلالت...؟ مولا، مکن امتحانم!

می ‌ترسم از صبحِ محشر، روز مبادای خونت

چشمی گشایم، ببینم، در حلقۀ کوفیانم!

آری، تو در چشمِ جانم، ای اسم اعظم غریبی

تا فصل فهمیدن تو، باید که قرآن بخوانم

باید بفهمم تو را من، مولای عشق و حماسه

تا در صف یاورانت، تا روز محشر بمانم