آمد بهارِ جان ها، ای دل بیا بخندیم

________________________________________________________________________________________

«بیدل» درین ستمگاه از درد ناامیدی

بسیار گریه ‌کردیم اکنون بیا بخندیم

آمد بهارِ جان ها، ای دل بیا بخندیم

چون غنچه گل برقصیم، شاد و رها بخندیم

«آمد بهارِ جان ها، ای شاخِ تر به رقص آ» *

وقت است در گلستان، با سبزه ها بخندیم

بیرون بزن ز هولِ بازار غم فروشان

غم نیست روزی ما، بهر خدا بخندیم

برخیز تا به کامِ سجاده «می» بریزیم

با جامِ می به زهدِ اهل ریا بخندیم

بی درد خنده کردن، حُسنی ندارد ای دل!

شرط است با دلِ خون، چون لاله ها بخندیم

کشتی شکستگانیم، بادا که دلشکسته

با دلشکسته مردم، دردآشنا بخندیم

بر دردِ بینوایان، گردیم بوی درمان

دست کرم برآور، با بی نوا بخندیم

عشق است آن که لب را، وا می کند به خنده

بی عشق در زمانه، دیگر چرا بخندیم؟!

مشقِ پرندگی کن، با عشق زندگی کن

شادی، دلیلِ عشق است، حالا بیا بخندیم

امروز، روز عیدست، دل ها پر از امیدست

ای جانِ جانِ جانان! از در درآ، بخندیم

* وامی از مولانا