غزل - قصیده علوی: به نام حضرت حق، السلام یا دریا!

_________________________________________________________________________________________________________________________________________

تقدیم به مفسر «لا اله الا الله»، اسوه عبودیت و بندگی، مولی الموحدین امام علی(ع):

به نام حضرت حق، السلام یا دریا!

بر آن سرم که بنوشم تو را، ولی، اما...

چگونه از تو بنوشم، منی که مردابم؟

چگونه از تو بنوشم؟ مگر شما مولا...

دوباره آمده ام تا تو را بگویم سبز

و بشکفم ز نسیم ات، بهار روح افزا

مرا به فطرت آیینه ها سفارش کن

که تا به مدحت نورت، دلم شود گویا

تو را ز حضرت قرآن همیشه می پرسم

ز آیه های بشارت، ز سورۀ  «اعلی»

تو را ز صبح و اذان، سجده، منبر و محراب

تو را ز بوی خوش «یاکریم» و «یاهو» ها

تو را ز مکه، مدینه، ز کربلا، کوفه

تو را ز فصل زلال غدیر و عاشورا

تو را ز صبر مجسم، ز حضرت زینب

تو را ز سورۀ مظلوم: حضرت زهرا

تو را ز نان و نمک، وصله های وارسته

تو را ز سادگی و بی تکلفی، مولا!

تو کیستی که جهان در نگاه تو هیچ است؟!

تو کیستی که جهان در نگاه تو...آیا؟

تو را به روی زمین خاکیان نمی فهمند

تو را به عرش خدا، آسمانیان حتا!

تو در زمان و مکان و بیان نمی گنجی

به رنگ لهجۀ دنیا، نمی شوی معنا

تو را قسم به خدا، هیچ کس نمی داند

عجیب، تشنۀ یک پاسخم تو را دریا!

تو حرف اول عشقی و آخر خوبی

چگونه از تو بگویم، امام خوبی ها؟!

زبان لال دلم را به عشق گویا کن

نگفته ام غزلی در خور تو ای مولا