سلام بر عاشورا

__________________________________________________________________________________________________________________________________.به بهانه ۲۵ فروردین، روز بزرگداشت عطار نیشابوری؛...تهران- ایرنا- شاعر و پژوهشگر ادبیات با تاکید بر لزوم به‌روزرسانی اشعار کلاسیک، گفت:اگر عطار نیشابوری را به زبان نسل امروز ترجمه کنیم، جامعه با «عطار» آشتی می‌کند.به گزارش خبرنگار کتاب ایرنا، فَریدالدّین ابوحامِد محمّد عطّار نِیشابوری در سال ۵۴۰ هجری قمری در نیشابور چشم به جهان گشود، وی یکی از عارفان و شاعران ایرانی بلندنام ادبیات فارسی در پایان سده ششم و آغاز سده هفتم و یکی از پرکارترین شاعران ایرانی به شمار می‌رود و بنا به نظر عارفان در زمینه عرفانی از مرتبه‌ای بالا برخوردار بوده‌است.این شاعر توانا را یک ضلع از سه ضلع مثلث شعر عرفانی فارسی می دانند که ضلع های دیگر آن را سنایی و مولوی تشکیل می‌دهند. چنان‌که محمدرضا شفیعی‌کدکنی در این باره می‌گوید: «اگر قلمرو شعر فارسی را به‌گونه‌ مثلثی در نظر بگیریم، عطار یکی از ضلع‌های این مثلث است و ۲ ضلع دیگر عبارتند از سنایی و مولوی.»فهرست دقیقی از آثار عطار در دست نیست. تعداد کتاب‌هایی را که به او نسبت داده اند، بیش از ۱۰۰ جلد است. در تعداد بالای آثار عطار نیشابوری تردیدی نیست، اما انتساب مجموعه‌ای ۱۰۰جلدی به او هم چندان درست نیست. عطار نیشابوری در خسرونامه از مصیبت‌نامه، الهی‌نامه، اسرارنامه، مختارنامه، مقامات‌طیور یا منطق‌الطیر، خسرونامه، جواهرنامه و شرح‌القلب یاد کرده است و به قصاید، غزلیات و قطعات هم اشاره دارد. بنابراین آثار مسلم عطار را می‌توان این گونه پنداشت: مصیبت‌نامه، الهی‌نامه، اسرارنامه، مختارنامه، مقامات‌طیور، خسرو نامه، منطق‌الطیر، جواهرنامه، ل, ...ادامه مطلب

_________________________________________________________________________________________________________________________________... رضا اسماعیلی، شاعر آیینی و دبیرعلمی هفدهمین دوره جشنواره بین‌المللی شعر فجر یادداشتی را در سوگ احمد سمیعی گیلانی از استادان برجسته زبان و ادبیات فارسی نوشته و در اختیار ایبنا قرار داده است..خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، رضا اسماعیلی: در طلیعه سال نو، این خبر در خانواده رسانه دهان به دهان چرخید که: «احمد سمیعی گیلانی درگذشت». روایتی خام و ناتمام از مردی که دلباخته زبان پارسی بود و امروز نیز نام بلندش با سرشت و سرنوشت این زبان مینوی گره خورده است.و اما اگر بخواهیم به انصاف قضاوت کنیم، حکایت و روایت صادقانه تر آنست که بگوییم:«دانشی مرد عاشقی که اهل سلم و سلام بود و جان و جهانش کلمه و کلام، به عالم بی نشانگی و جاودانگی کوچید». به‌راستی و درستی نیز حقیقت چیزی جز این نیست. چنان که حضرت لسان الغیب حافظ شیرازی نیز بر درستی این گزاره چنین شهادت می دهد:هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق ثبت است بر جریدۀ عالم دوام ماآری، مردان بزرگ دانش‌آموخته مکتب عشق و محبت و همت اند و هماره بر این باور پای می‌فشرند که: «جان و دل آدمی اگر با زلزله عشق نلرزد، به هیچ نیرزد.» بدون تردید، بعد از مرگ – که تولدی دوباره است - درخشش دانشی مردی همچون احمد سمیعی گیلانی که پیشانی نوشت «پدر ویرایش ایران» را دارد، در سپهر هزاران مهرِ زبان و ادبیات پارسی بیشتر خواهد شد؛ چرا که آیندگان سیمای پر فروغ این مهر سپهر فرزانگی را بدون «حجاب معاصرت» به تماشا خواهند نشست.معرفی دانشور فرهیخته‌ای چون سمیعی گیلانی که سالیان عمر پربرکتش را در ملازمت و خدمت به زبان و ادبیات گران‌سنگ پارسی و با دقت, ...ادامه مطلب